Oude Glorie
Recent uitgebrachte verhalen in deze rubriek:
"Alaska Piet"
De carrière van de in Leeuwarden geboren Piet Wildschut, zoon van kruidenier Jetze Wildschut en Hitty Molenaar begon bij de plaatselijke FVC. Als er geen werk meer is in Leeuwarden verhuisd het gezin naar Heerenveen. Wildschut gaat dan bij VV Heerenveen voetballen. Na weer een verhuizing naar Roden komt Wildschut via Be Quick bij FC Groningen terecht. Na eerder al bij het Nederlands elftal van 14-15 jarige te hebben gezeten bereikt hij bij FC Groningen ook het UEFA-jeugd elftal. Op zijn zestiende voetbalt hij in het jeugd team als rechtsbuiten.
Wildschut was een speler die het van zijn dynamiek moest hebben. Hij had geen grootse techniek, maar was een werker en een harde loper. Het betaalde voetbal begon voor Wildschut bij FC Groningen. De seizoenen 1974-1975 en 1975-1976 zou hij uitkomen voor de noordelingen. Na twee seizoenen kwam er belangstelling van FC Twente.
Het was eigenlijk de bedoeling van Wildschut om in Delft te gaan studeren en dan bij Sparta Rotterdam te gaan voetballen. Toch komt er een overstap naar FC Twente, daar is ook een Technische Hogeschool waar hij kan studeren. Bij FC Twente wordt hij gehaald door trainer Spitz Kohn en manager Ton van Dalen. Wildschut groeide uit tot een belangrijke schakel bij FC Twente en wint in 1977 de KNVB Beker met de Enschedese club. Waar Wildschut aanvankelijk een rechtsbuiten was liet trainer Kohn hem als linksback voetballen. Op die positie kwam er voor hem op 5 april 1978 als 20 jarige een debuut bij het Nederlands elftal tegen Tunesië. De wedstrijd wordt door Oranje met 0-4 gewonnen. De debuterende Wildschut blijkt over stalen zenuwen te beschikken en is zowel defensief als aanvallend bijzonder sterk.
Bondscoach Ernst Happel vindt dat Wildschut een grote prestatie heeft geleverd. Op het laatste moment komt Wildschut zelfs bij de definitieve selectie van de WK-ploeg voor het WK in Argentinië in 1978. Hij zal tegen Schotland invallen en tegen Oostenrijk en West-Duitsland basisspeler zijn. De wedstrijd tegen Italië is er een plek op de bank en de finale bekijkt Wildschut vanaf de tribune. Na het WK wordt Jan Zwartkruis aangesteld als bondscoach en Wildschut wordt wederom geselecteerd.
Dan komt er in de winterstop van het seizoen 1978-1979 een overstap van FC Twente naar PSV. De Eindhovenaren betalen het dan gigantische bedrag van 1,2 miljoen gulden voor Wildschut om hem te contracteren. Eenmaal bij PSV komt Wildschut nog maar sporadisch in aanmerking voor het Nederlands elftal. In 1979 speelt hij nog twee interlands tegen Italië (3-0 verlies) en Zwitserland (3-0 winst) en dan pas weer in 1980 tegen West-Duitsland (1-1). De laatste interland, de elfde van Wildschut zal zijn op 14 april 1982 tegen Griekenland. In Eindhoven wint Oranje met 1-0.
Wildschut is als voetballer een uitstekende atleet, maar zijn ideale positie moet eigenlijk steeds gezocht worden. Als linksback voldoet hij goed, maar hij is rechtsbenig en meer aanvaller dan verdediger. Een specifieke middenvelder is hij eigenlijk ook niet.
Rene van der Gijp noemde jaren later Wildschut "Alaska Piet" omdat hij excelleerde op besneeuwde ondergrond. In de periode bij PSV wint Wildschut en de club geen enkele prijs en het zijn dan ook de beroemde "zeven magere jaren". Onder trainer Jan Reker komt er aanvankelijk een opbloei totdat Reker andere keuzes maakt. Als no-nonsenstrainer vindt hij dat er een linkspoot op links moet spelen en een rechtspoot op rechts. De keuze op links valt dan op Jan Heintze, en als die eenmaal gesetteld is kent die geen concurrentie meer. Op rechts kies Reker voor Berry van Aerle die volgens Reker gewoon beter is.
In februari 1985 escaleerde de relatie tussen Wildschut en Reker. Na het verliezen van zijn basisplaats spreekt Wildschut zich uit in het blad Voetbal International met de woorden "Het is hij er uit of ik". Uiteindelijk is de consequentie van het interview dat niet Reker, maar Wildschut moet vertrekken. Er volgt een verwijdering van twee wedstrijden bij de selectie van het eerste elftal. Wildschut is geen lastpak, maar wel een speler met een mening. Hij heeft de stempel van "linkse rakker", hij studeerde veel en zei waar het op stond. Aan het einde van het seizoen 1984-1985 is er een definitief vertrek naar het Belgische FC Antwerp.
In België zou Wildschut één seizoen verblijven om daarna weer een comeback in de Eredivisie te maken. In het seizoen 1986-1987 is er een vierde plaats in de Eredivisie met Roda JC en voetbalt hij 33 wedstrijden. Het tweede seizoen zijn er nog 17 wedstrijden voor Roda JC, maar een enkelblessure zet hem buitenspel. Een overgang naar VFB Stuttgart ketst af als Wildschut niet door de medische keuring komt, zijn rechter enkel is te ver beschadigd. Hiermee besluit hij dan om in 1988 op 31 jarige leeftijd te stoppen met profvoetbal.
Na zijn carrière emigreerde Wildschut naar de Verenigde Staten met zijn gezin. Met een studie wiskunde aan de Technische Hogeschool Eindhoven op zak begint hij een bedrijf in software in de Verenigde Staten. Zijn zoon Rens Wildschut zal in het betaald voetbal voor FC Eindhoven uitkomen.
Eerder uitgebrachte verhalen in de rubriek '' Wat eens d'oude glorie zijn te vinden via https://www.supver-psv.nl/nl/nieuws/dossiers/oude-glorie.html.
Walter Kuijpers
Laatst bijgewerkt : 23 sep 2020 - 9:55
Oude Glorie
Recent uitgebrachte verhalen in deze rubriek:
