Cees-Rein van den Hoogenband geboren werd geboren op 6 juni 1949 in Bandung Indonesië en is getrouwd met Astrid Verver. Samen hebben zij 3 kinderen genaamd Pieter, Veronique en Robert.
Van den Hoogenband heeft aan de Universiteit van Utrecht medicijnen gestudeerd. Tot zijn pensionering heeft van den Hoogenband gewerkt in Maatschap Chirurgen Geldrop in het Sint Anna Ziekenhuis. De specifieke medische richting bij het Sint Anna Ziekenhuis van den Hoogenband was, algemene chirurgie, sportgeneeskunde/traumatologie, knie/enkel-artroscopie en kinderchirurgie.
Jarenlang was van den Hoogenband hoofd medische begeleiding van voetbalclub PSV Eindhoven. Ook was van den Hoogenband namens NOC*NSF Chef-arts voor de Nederlandse deelnemers aan de Olympische spelen in Londen 2012, Sochi 2014, Rio 2016 en Pyeong Chang 2018. Namens het Sint Anna Ziekenhuis zette van den Hoogenband Topsupport op als medisch directeur. In 2018 beëindigde van den Hoogenband deze functie, wel bleef hij verbonden als adviseur van Anna Topsupport. Bij Topsupport worden alle sportgeneeskundige activiteiten van het ziekenhuis werden ondergebracht. Van den Hoogenband is voorzitter van de medische commissie van de Fédération Internationale de Natation(FINA).
Zelf heeft van den Hoogenband gevoetbald in de jeugd van PSV in zijn tijd als rechtsback. Astrid van den Hoogenband-Verver was in haar tijd een goede zwemster. Zij werd ooit zesde op de 800 meter vrijeslag op het EK zwemmen en miste net aan de kwalificatie voor de Olympische spelen van 1972.
CO GREEP
Cees-Rein van den Hoogenband is via Co Greep 1929-2004 (chirurg en hoogleraar algemene heelkunde bij de Universiteit Maastricht) gestimuleerd om in de kant van de sport op te gaan. Co Greep zag de grote belangstelling voor de sport bij van den Hoogenband.
Betreft Co Greep dat is een mooi verhaal. Ik wilde chirurg worden en had de vooropleiding gedaan in Eindhoven. Er werd mij gezegd als jij chirurg wil worden dan weten wij een hele goede opleiding en dat is bij Co Greep en die zit in Amsterdam bij het Lucas Andreas ziekenhuis ga daar maar solliciteren. Ik naar Greep en die zei jij bent een goede jongen jij mag komen bij mij. Ik moest naar militaire dienst in die tijd en toen belde Greep mij op. Hij zei, "ik ga weg uit Amsterdam, ik word professor in Maastricht, dan mag je kiezen of met mij mee naar Maastricht of je blijft in Amsterdam bij mijn opvolger." Nou ik zei dat ik liever bij Greep bleef en zo dus in Maastricht terecht kwam. Waarom is Co Greep belangrijk, hij was clubarts van Ajax. Zo heb ik heel mijn leven animositeit gehad met Co Greep over PSV en Ajax, hij wist dat ik een diehard PSV supporter was en hij een diehard Ajacied. Zo hadden wij tweemaal per jaar spektakel samen bij de wedstrijden Ajax-PSV en PSV-Ajax. We lagen elkaar verder heel erg goed, Greep had al snel door dat de sport als een rode draad door mijn leven ging. Hij heeft alle in de sport gerelateerde dingen in de chirurgie en in de heelkunde altijd naar mij toe geschoven.
Op een gegeven kwam er een positie vrij bij MVV Maastricht en bij Roda JC Kerkrade. Toen was het Greep die meteen doorpakte, die zei tegen de voorzitter van MVV Leon Melchior in die tijd, "ik heb een jongen bij mij in dienst die kan dat wel doen, alleen je moet oppassen want hij is PSV'er." Zo ben ik bij MVV-clubarts geworden en in die zelfde tijd werd ik óók clubarts bij Roda JC. Gekscherend zeiden ze toen als Roda JC tegen MVV voetbalde dan zit die Cees-Rein van den Hoogenband met een stoel bij de middenlijn.
COUMANS-BANDAGE
Waarom naar Roda JC? Op een gegeven moment werd ik daarnaar toegestuurd omdat daar een man rondliep Frans Coumans, verzorger/masseur van Roda JC. Die had een heel mooie typische bandage methode ontwikkeld. Met tape gewrichten vastzetten, hij behandelde van heinde en verre mensen. Greep vond dat een heel interessante man Frans Coumans en die zei tegen mij ga daar eens kijken, die man kan iets met tape wat wij niet kunnen met onze operaties. Ik ben gaan kijken en die man was echt een kunstenaar, die had een enkel-bandage ontwikkeld de Coumans-bandage. Ik ben die Coumans-bandage gaan testen en vergelijken met gips en operaties en tot mijn starre bewondering bleek na een jaar tot anderhalf jaar dat die Coumans-bandage superieur was aan die andere twee opties. Tot op de dag van vandaag worden gescheurde enkelbanden behandeld met de zogenaamde Coumans-bandage. Zo werd zo'n beetje alles wat sport was door Greep naar mij toe geschoven. Ik werkte in die tijd op het ziekenhuis en ging zo 1x per week naar MVV en evenzo naar Roda JC dat was op consult basis toen bij die beide clubs.
CAREL VAN DEN BREKEL
Na 10 jaar had ik besloten om daar toen weg te gaan uit Maastricht. Ik kende Carel van den Brekel toenmalig clubarts van PSV. Ik kom uit Eindhoven, niet daar geboren maar wel getogen Eindhovenaar. Op school gezeten in Eindhoven en ook op het Lorentz Lyceum gezeten. Toen belde van den Brekel mij op of ik niet in de maatschap in Geldrop wilde komen. Ook omdat Kees Ploegsma sr. had gezegd tegen van den Brekel, Carel jij wordt ook een jaartje ouder en ik had zelf met Kees gevoetbald en hij mij kende zo en zei tegen Carel "zou jij van den Hoogenband niet eens terug halen uit Maastricht? Dat is een echte diehard PSV'er die zou op termijn jou kunnen opvolgen. Van den Brekel vroeg of ik geïnteresseerd was en ja dat was ik zeker. Zo ben ik naar Geldrop gegaan, 5e chirurg in de maatschap geworden van het Anna Ziekenhuis.
Bij het Anna Ziekenhuis in Geldrop ben ik toen blijven werken en daarbij speelde voetbalclub PSV als een rode draad door heen. Wij als het Anna Ziekenhuis zijn tot op de dag van vandaag eigenlijk het ziekenhuis van PSV. Zo zijn alle PSV-problemen of dat nou chirurgisch, orthopedisch, longarts, cardioloog is dat wordt altijd voor PSV in het Anna Ziekenhuis in Geldrop gedaan.
In Geldrop kreeg ik de kans en een optie om in een kliniek te werken en om daar echt het vak uit te voeren. Want in een academisch ziekenhuis moet je onderwijs geven, onderzoek doen en daar was ik een beetje klaar mee. Ik wilde graag chirurg zijn en een eigen praktijk hebben en dat kon dus bij Anna Ziekenhuis in Geldrop.
RUUD GULLIT
Na ongeveer een jaar in dienst bij Anna Ziekenhuis in Geldrop gebeurde er bij PSV iets met Ruud Gullit. PSV ging in die tijd altijd zonder de dokters op reis, naar een bijvoorbeeld een trainingskamp. In Winterswijk viel Ruud Gullit bij een val zijn elleboog uit de kom. Daar hebben ze toen 2 uur mee rondgelopen voordat ze iemand hadden gevonden die die elleboog weer terug in de kom kon zetten. Daar hebben ze toen een lokale huisarts gevonden die eigenlijk niet echt wist hoe dat te moeten doen. Toen zei Kees Ploegsma sr. nou is het genoeg geweest nu ben ik het zat. Wij hebben een te grote selectie met belangrijke spelers en als we ergens heen reizen wil ik dat één van de dokters mee gaat. Dat kon van den Brekel nooit alleen en die zei toen al meteen dat gaan we met zijn tweeën doen. Zo zijn Carel en ik gaan samenwerken en zo ging de ene keer Carel mee en de andere keer ik.
Bij het Anna Ziekenhuis in Geldrop had ik een fulltime dienstverband, zo moest ik mezelf in allerlei bochten wringen om de lange dagen te volbrengen en PSV ging er eigenlijk als een rode draad doorheen. Als Mart van den Heuvel een probleem had dan belde hij mij op en zei, "Cees-Rein ik heb een probleem met een desbetreffende speler kun jij daar even naar kijken?" Zo ging dat regelmatig, en werd dat een onderdeel van mijn normale praktijk. Ik maakte tijd vrij voor PSV en dat moest altijd tussendoor. Wat Carel en ik ook deden, wij gingen 2 of 3 keer in de week naar de Herdgang tussen de middag. Ik moest toch een boterham eten in de middag en dat kon ik dan net zo goed op de Herdgang doen. De oude Harrie van Kemenade zei dan, "zo dokter heb je thuis weer niks te eten, dus kom je weer hier?" Zo was ik en Carel van den Brekel echt onderdeel van de PSV-familie.
Het was in die tijd allemaal niet zo spannend, we hadden één verzorger Mart van den Heuvel dat was een manusje van alles. Als ik binnenkwam op de Herdgang dan was de eerste waar ik naar toe ging Mart. Zo vroeg ik aan hem, en wat is er aan de orde? Verder was er een fysiotherapeut dat was Ton van Schijndel en een materiaalman dat was Jan van Doorn dat was het. Ik heb óók nog heel kort gewerkt met verzorger Jac van de Ven. We praten dan over de tachtiger jaren, ik ben in 1986 bij PSV begonnen. Wij deden dat in die tijd óók nog eens als liefdewerk oud papier. Wij kregen er niks voor en vonden het ook leuk om te doen. Carel van den Brekel zei altijd, "ze moeten nog altijd dankjewel zeggen als wij uit de bus stappen."
RUUD VAN NISTELROOIJ
We hebben dat zo'n jaar of 10 zo gedaan. Later is dat verandert toen Harry van Raaij de scepter ging zwaaien. PSV werd steeds meer professioneel, zo kwamen er steeds meer mensen bij, namelijk Luc van Agt inspanningsfysioloog. Na weer een incident dat lag aan de grondslag met Ruud van Nistelrooij een zware knieblessure was het Harry van Raaij die zei, "het kan zo niet langer, ik wil iedere dag een dokter hebben op de Herdgang." Zo wilde van Raaij hebben dat ik een plan schreef. Zo gaf ik aan dat kan, maar in die tijd was Tjaarda Weber mijn tweede maat geworden want Carel was met pensioen gegaan. Ik had zo uitgerekend dat wij elke dag een dokter konden leveren voor een x aantal uren, zo ook bij alle wedstrijden een dokter leveren. Ik had een plan geschreven en het kwam er eigenlijk op neer ruwweg, dat PSV een halve chirurg in dienst moest nemen. Daarbij had ik ook geopperd voor een sportarts in dienst erbij te nemen, maar dat wilde van Raaij niet. Vanaf dat moment is PSV gaan betalen een halve omzet van een chirurg aan mijn maatschap. Zo werden wij van uit het Anna Ziekenhuis vrijgemaakt om bij PSV te kunnen gaan werken. Vanaf dat moment 1999-2000 was het professioneel de samenwerking ingevoerd. Later toen ik stopte bij PSV in 2010 is er een fulltime sportarts in dienst gekomen en dat is nu natuurlijk in deze tijd heel anders een uitgebreide medische staf. In mijn tijd ging ik bijvoorbeeld in januari 14 dagen mee op trainingskamp met PSV naar de Canarische eilanden.
Dat was altijd zonder mijn partner. Eén keer heeft Guus Hiddink gevraagd of ik mijn vrouw mee wilde nemen en Guus zelf zijn partner. Zo ook toen materiaalman Jan Formannoy en Luc van Agt werden gevraagd hun partners mee te nemen zodat de vrouwen het onderling ook gezellig hadden.
HUISARTS
Mijn eerste baan als arts ben ik huisarts geweest. Ik ben afgestudeerd in de Universiteit van Utrecht, toen werd ik arts. Toen moest ik nog in dienst, ik ben toen met mijn 23 jaar de zogenaamde huisartsenopleiding gaan doen dat was toen maar 1 jaar, nu 3 jaar. Die huisartsenopleiding die heb ik gedaan hier bij de Philips Medische Dienst, die had toen nog een eigen huisartsen dienst bij dokter Schouwstra. Dat was wel fijn want dan was ik gekwalificeerd huisarts, toen moest ik in militaire dienst en ben ik bij de luchtmacht gaan dienen in Volkel. Daar had ik geen dagtaak aan en zo kon ik parttime bij een huisarts in Erp werken als assistent. Die huisarts die deed nog zijn eigen bevallingen zo deed ik ook bevallingen en zo lopen daar in Erp mensen rond die door mij mede op de wereld zijn gezet.
FOUNDING MEMBER
In 1985 ben ik begonnen in het Anna Ziekenhuis in Geldrop. 2 jaar daarvoor heb ik gewerkt voor MVV Maastricht en Roda JC Kerkrade, maar dat was mondjesmaat. Bij het Anna Ziekenhuis was ik in principe algemeen chirurg, ik deed alles. Liesbreukoperatie, ontstoken blindedarmen tot zelfs kankerchirurgie in die tijd deed je alles. In de loop der jaren is dat natuurlijk gaan verschuiven mede door mijn achtergrond. In Maastricht was ik 2 jaar hoofd van de traumatologie geweest, de ongevalsafdeling. Zo had ik me gespecialiseerd in ongevallen, open botten, enkelband letsel, knieletsel. Ik had daarvoor een half jaar stagegelopen in Ulm in Duitsland in één van de grootste chirurgische Universiteitsklinieken van de wereld. Dokter van den Brekel heeft in die tijd kijkoperaties ingevoerd toen onze orthopeed daar hun neus nog voor optrokken. Zo ben ik eigenlijk weer bij Carel terecht gekomen want die deed dat al en had dat aan Greep vertelt en zo zei die dan moet van den Hoogenband bij jou eens langskomen. In mijn laatste jaar in Maastricht ging ik iedere maandag naar van den Brekel en die heeft mij kijkoperaties geleerd te doen. Landelijk was ik zoals dat heet oprichter van de Nederlandse Vereniging voor Arthroscopie kijkoperaties.
PSV A2
Het contact met PSV was er eigenlijk altijd al, want ik heb altijd gevoetbald bij PSV. Ben nooit verder gekomen dan de A2 van PSV, maar ik kende zo wel heel veel mensen van PSV en zij kende mij en zoveel dokters waren er niet bij PSV. De oude clubartsen had je hier Velzeboer, Koster die ken de ik. Zij waren huisartsen uit de regio hier in Eindhoven en als er dan iets aan de hand was met een voetballer dan ging PSV naar hun toe. Alle PSV-spelers waren ingeschreven bij die huisartsen in hun praktijk, zo ging dat in die tijd.
Het werken bij het Anna Ziekenhuis in Geldrop en bij PSV, in het begin was dat terloops en in de loop der jaren is dat verschoven. Mijn chirurg werk was in eerste instantie mijn hoofdtaak, langzamerhand is dat fiftyfifty geworden zoals de laatste 10 jaar van mijn carrière. Bij PSV was het toen ook een echte baan.
MEDEWERKERS EN BESTUURDERS
Bij PSV heb ik het meeste samengewerkt met Carel van den Brekel, Tjaarda Weber, Mart van den Heuvel, Jac van de Ven, Luc van Agt (Luc was toentertijd door Hans Kraaij sr. binnengehaald), Ton van Schijndel, Marc van den Ingh, GertJan Beckx.
Met bestuurders van PSV heb ik veelal contact gehad met Kees Ploegsma sr door hem werd eigenlijk alles aangestuurd en zijn secretaresse. Verder met de respectievelijke voorzitters Jac Ruts, Willem Maeyer, Harry van Raaij, Rob Westerhof, Frits Schuitema en perschef Pedro Salazar.
KRETA 2007
Toen PSV in 2007 op de laatste speeldag toch nog kampioen werd is dat een bijzondere beleving voor mij geweest, ik was er niet bij die dag. Een week van tevoren (ik was intussen ook in de zwemsport beland) was een vergadering op Kreta ingepland. Ik zei tegen toen trainer Ronald Koeman, "ik heb een probleem, ik moet eigenlijk naar Kreta voor een vergadering, maar ik kan het wel afzeggen."
Ach zei Ronald, geen probleem Tjaarda Weber kan er toch bij zijn en het wordt toch niks meer die laatste wedstrijd. Uiteindelijk ben ik dus naar Kreta gegaan en zit daar met internationale collega's op een terras met de Telegraaf erbij aan het uitleggen waarom wij PSV nooit meer dat seizoen kampioen kunnen worden die laatste speeldag. AZ moest verliezen en Ajax moest met doelpunten achter ons blijven, enfin ik zit dat zo te vertellen op die zondag middag en rond half 5 belt ineens mijn zoon Pieter.
Ik hoor een orkaan van geluid door die telefoon, en ik hoor Pieter alleen maar roepen pap ik weet niet of je me hoort KAMPIOEN pap we zijn KAMPIOEN ik weet niet of je me hoort. Ik sta op een haven in Kreta op een terrasje en ik roep tegen mijn internationale collega's Dutch Champion, Dutch Champion. Mijn zoon Pieter die was wel in het stadion. Dit was één van de mooiste momenten die ik ooit heb meegemaakt.
BERRY VAN AERLE
In mijn tijd bij PSV hadden wij voetballers die heel lang bij PSV speelden, Jan Heintze, Ronald Koeman, Ivan Nielsen, Erik Gerets, Edward Linskens ik kan er eindeloos veel opnoemen, die voetbalde jaren voor PSV. Berry van Aerle zijn gehele carrière zowat, Berry was een soort kind van mij, zijn ouders verloor hij heel kort na elkaar. Zo had ik daar veel mee te stellen met Berry. In die tijd was je óók zo privé met voetballers in contact. Berry belde me zo dan op en dan zei ik ben over een uur thuis en dan zat Berry bij mij thuis op de bank samen met mijn zoon Pieter. Zo kende ik van veel spelers hun partners en kinderen, ja dat was heel gewoon. Berry van Aerle en Jan Heintze waren een soort kinderen van mij en daar heb ik nog steeds regelmatig contact mee. Ivan Nielsen krijg ik nog elk jaar met Kerstmis een kaartje van. Zo was ik meer dan alleen clubarts.
TECHNISCH OVERLEG
Er waren bepaalde zaken die gaande waren die veranderd werden in de loop der jaren. In overleg met Mart van den Heuvel waren wij een team, het was nooit beslissingen nemen alleen. Als er blessure technische problemen waren bijvoorbeeld met Arjen Robben dan was er intensief overleg met trainer Guus Hiddink over het wel of niet opstellen van de betreffende speler of het verantwoord was. Zo deelde we met elkaar over de gaande zaken en legde de problemen voor om een speler wel of niet wedstrijdfit te krijgen of aangeven dat het niet haalbaar was om te voetballen. Zo was er dagelijks overleg. Mart van den Heuvel was vaak spreekpunt en natuurlijk de trainer en er werd goed geluisterd naar elkaars advies.
Wij hebben op een gegeven moment aangegeven dat er voedingsadviezen moesten komen en dat er voedingsdeskundigen moesten komen. Dat dat aangepast werd dat heeft heel wat water door de Dommel laten stromen. Op een gegeven moment zijn we wel het voedingsregime gaan aanpassen. Zeker voor wedstrijden koolhydraten rijke maaltijden en sport maaltijden. Dat besprak ik vooral met de trainer en de familie van Kemenade en die hadden altijd daar een heel gewillig oor naar en waren heel positief daarover. Pas op het is een hele conservatieve wereld de voetballerij heeft er heel lang over gedaan om dat te veranderen. Ook preventieve zaken als preventief intapen, preventief een bandje zetten, dat is duidelijk in de loop der jaren verbeterd. Met de trainer had ik vooral te maken over de inzetbaarheid, kan de speler zondag meedoen.
VERTROUWENSRELATIE
Trainers waar ik altijd mee heb gewerkt, Guus Hiddink, Bobby Robson, Aad de Mos, Hans Westerhof, ik heb daar nooit problemen mee gehad. Als ik tegen Guus Hiddink zei die en die kunnen echt niet spelen dan luisterde Guus altijd en zei dan ik weet genoeg. Er was een enorme vertrouwensrelatie. Er is ooit vlak voor een wedstrijd tegen Ajax geweest dat wij 10 geblesseerde spelers hadden. Dus ik naar Guus toe en die nam het goed op en zei "wie kunnen er wél spelen?" Dat betekende voor mij wat voor grote trainer Guus Hiddink was bij PSV, die zag dat zijn dokter in paniek was, maar zei moeiteloos "ben helemaal niet geïnteresseerd wie geblesseerd zijn, zeg me wie er wél kunnen spelen we hebben er 11 dus kunnen spelen klaar.
Wij zaten vroeger als arts tijdens wedstrijden eerst op de tribune, als er wat gebeurde kwamen wij naar beneden om te kijken, maar daar ging natuurlijk enorm veel tijd aan verloren. Op een gegeven moment is er besloten dat wij als arts óók gewoon op de bank gingen zitten. Een paar jaar later heeft de KNVB dat verplicht gemaakt dat de clubarts op de bank zit. Daarbij op de bank kon je natuurlijk veel beter communiceren. Ik kon soms vanaf de bank zien dat iemand niet fit was. Zo keek ik de wedstrijd ook met een oog als dokter hoe de spelers zich lichamelijk houden.
MEDISCH ADVIES EN KEURINGEN
Ik heb als arts bij PSV ook moeten overleggen met spelers en ze bijvoorbeeld moeten overtuigen dat nu spelen te vroeg is of een andere keer een helft maximaal is. Dat ging natuurlijk wel altijd in overleg met de speler of soms ook met zijn drieën met de trainer erbij. Ook heb ik nieuwe spelers moeten keuren als PSV deze wilde contracteren. Het kon voorkomen dat je dan moest verkondigen dat het niet verstandig of verantwoord was om de voetballer te contracteren. Dat werd wel altijd goed overlegd en opgevolgd. Dat kwam wel niet vaak voor dat door een keuring een speler afgewezen werd, maar het is wel eens voorgekomen.
Arouna Koné kwam van Roda JC en zou naar Ajax gaan, maar kwam daar niet door de keuring. Naderhand ging PSV voor hem en ik ben bij die keuring geweest en onze cardioloog gaf wel groen licht om hem te contracteren bij PSV.
TOPSUPPORT
Wij waren al jaren bezig met de Raad van Bestuur en een aantal specialisten van het Anna Ziekenhuis we moeten die sport wat meer bij elkaar brengen. Concentreren, effectiever dan dat iedereen maar wat doet. In 2008, ik was druk met opereren en met PSV maar, ik was nog aan een nieuwe uitdaging toe. Dat liet ik doorschemeren aan de Raad van Bestuur. Erasmus Ziekenhuis in Rotterdam en mijn oude maten uit Maastricht hadden me gevraagd om terug te komen, maar daar had ik niet zo'n zin in. Toen zei de toenmalige directie van het Anna Ziekenhuis in Geldrop dit is een mooi moment we zit allemaal maar met dat plan om een sport kliniek uit de grond te stampen, maar niemand neemt het voortouw. Dit is iets voor jou Cees-Rein. Zo zijn we begonnen in 2008 in Geldrop in een sporthal achter het ziekenhuis in de Heggestraat.
Na 2 jaar zijn we naar Eindhoven gegaan waar de huidige locatie is dat was een ideale plaats. Zo zijn we daar Topsupport gaan oprichten. Een sportmedische kliniek gaan opzetten. Niet alleen sportartsen maar, ook in samenwerking met cardiologen, orthopeden, longartsen en röntgenafdeling. Alle topsport die door ons behandeld wordt gebeurt bij Topsupport. Dat is een gouden greep geweest.
Na 2018 blijf ik verbonden als adviseur van Topsupport en dat ben ik nog steeds. Ik loop daar nog regelmatig binnen en ben nu nog bezig met een soort performance centre wat we nu willen opzetten.
SUPPORTER VAN DEN HOOGENBAND
Cees-Rein van den Hoogenband als supporter, door de Nederlandse sportpers is mij wel eens verweten dat ik meer supporter was dan clubarts. Dat ik op de bank meer zat als supporter dan als clubarts. Dat is niet waar, maar ik ben wel diehard supporter, ik heb een slechte dag als PSV verliest.
Als supporter was ik een grote fan van Berry van Aerle, Jan Heintze, Ivan Nielsen, Gerald Vanenburg. Met Sören Lerby daar had ik een hele goede relatie mee. Daarlangs heb ik veel met Frank Arnesen samengewerkt een prima kerel, uit die generatie had altijd met iedereen wel een goede band mee. Maar met Berry had ik de warmste relatie.
BALLENJONGEN
Als PSV-supporter heb ik veel hoogtepunten meegemaakt. In 1963 werd PSV-landskampioen toen was ik ballenjongen in het Philips stadion en bij PSV had je toen Roel Wiersma, Toon Brusselers, Fons van Wissen, Pim Bekkering, Jan Renders, Anders Svensson ik ken al die spelers ik was toen 14 jaar en voetbalde toen in de jeugd van PSV.
Jaren geleden zit ik met mijn vrouw in de bioscoop en dan had je zo'n polygoonjournaal. Daar was het kampioenschap van PSV uit 1963, in de wedstrijd tegen Ajax. 40e minuut Pierre Kerkhoffs liep door en Lambert Maassen bij de tweede paal tikt hem binnen. Ik zeg tegen mijn vrouw nu moet je goed kijken bij de tweede paal een jongetje met een zwart trainingspakje die komt als een gek het veld op rennen dat was ik. Als voetballer heb ik vroeger in de jeugd bij PSV tegen Jan Reker gespeeld. Ik was geen grootse voetballer gewoon een modale rechtsback.
HOOGTEPUNT DIEPTEPUNTEN
Hoogtepunten, kampioenschappen, de Europa Cup 1 winst in Stuttgart. Thuis heb ik een foto met die beker op mijn hoofd. Bij huldigingen ben ik ook altijd bij geweest op de platte kar. Dieptepunten, het verlies van de Wereldbeker in Japan, we waren er zo dichtbij, dat was echt buikpijn. Ik zat met Guus Hiddink en Hans Dorjee op de bank en ik weet nog dat ik zei tegen Hans het gaat lukken we hebben hem en toen kwam die corner en viel alsnog dat doelpunt. Uiteindelijk naar heel veel penalty’s ging het mis. Hans Dorjee (die overleden is), dat was een fantastische man bij PSV en een geweldige assistent-trainer voor Guus Hiddink. Maar ik heb weinig dieptepunten meegemaakt bij PSV want ik heb veel kampioenschappen meegemaakt.
FRITS PHILIPS
Die kende ik ook persoonlijk, dat was altijd wel leuk. We moesten toen naar Japan voor de Wereldcup en toen kwam meneer Philips binnen op de Herdgang en toen vroeg hij dokter mag ik even met u praten. Ja natuurlijk meneer Philips, en hij zei, "ik heb een paar tips je moet tegen de jongens zeggen dat ze veel water moeten drinken, en geen alcohol moeten nemen. Het was altijd voor mij mijnheer Philips anders kon ik hem niet aanspreken zo hoorde het voor mij hem zo te benoemen. Meneer Philips zei toen dat dat niet nodig was want ik noem jou toch ook gewoon Cees. Bijzonder was dat meneer Philips de Manuele Geneeskunde therapie naar Nederland heeft gehaald en zijn zoons hebben dat voortgezet en daar is de Stichting Manuele Geneeskunde uit voort gekomen. Warmer Philips zijn zoon is daar voorzitter van. Mij werd gevraagd of ik niet voorzitter wilde worden. Ze zeiden jij bent toch ook een beetje een Philips man, nu ben ik de eerste in de reeks niet Philips die voorzitter is van de Stichting Manuele Geneeskunde.
NOC*NSF
Na bijna 25 jaar stopte ik bij PSV als clubarts en hoofd van de medische staf. Ik kreeg een fantastisch aanbod van Maurits Hendriks en hij zocht een dokter die de topsport kende en veel ervaring had en kwam zo bij mij uit. Ik heb voor een opvolger gezorgd bij PSV en ben zo aan de slag gegaan bij het NOC*NSF als chef-arts. Mijn zoon Pieter is ambassadeur van PSV net als Frank Lammers. Wij zijn een echte PSV-familie. Vroeger Studio Sport bord op schoot. Mijn één na jongste kleinzoon van mijn dochter is een fanate voetballer die voetbalt nu bij Geldrop is 7 jaar en daar ga ik graag naar kijken dat vind ik fantastisch. Binnenkort kort ben ik 50 jaar lid van de Supportersvereniging van PSV en zal er een huldiging komen waar ik wel trots op ben. Betreft Pieter toen die zo'n 14 jaar oud was had mijn vrouw het gevoel dat hij wel eens ver zou kunnen komen in de zwemsport en de rest is een fantastische geschiedenis.
Dank voor het interview meneer. Cees-Rein van den Hoogenband.
Eerder uitgebrachte verhalen in de rubriek 'Wat eens d'oude glorie' zijn te vinden via www.supver-psv.nl/nl/nieuws/dossiers/oude-glorie.html.
Walter Kuijpers
Laatst bijgewerkt : 26 jun 2024 - 13:01
